از خويش درآ

 من دانـم و آسمــان و ... آن دلبـر جـان
آن کیست زَند ز جان خود، نقشِ جهان  
من بنـده و اوست  پادشــاهِ  دو ســـــرا
محـــرٓم به عیـــــان ببیند او را به میـــان
افلاكِ  جهـان... ، تــرانـه ی گُــن فَیكــون
در ذرّه نـشــان او ...، ســحر دیدم هان
فارغ شـو ز خود، اگـر خـدا مي خواهي
بَـر خـود شــدگان... بـوَد همــانا پنهان

صد ســال  اگــر به ســـرعت  نـٓور روي
تازه بشــــوي بـه گـردِ خــود ســرگـردان
پيـــدا  نبــود کـه اول  و آخــــر چــــــرخ
خود چـــٓرخ  بـود چـو ذات حق، بی پایان
بنشسته به خـود... ، سفر کجا بتـواند؟!!
از خـویـش درآ درآ ...، کــه بتـــــواني آن
او امـــر کنـد چنین شــــود... ، يا نشـــود
ای ذره سخن مگو ...، رَجَـز هیــچ مخوان
مـا بنـده و تســــليمِ امیـــــري  هســــتيم
 فـرمــان  دهد و  ... بَـرَد کـه بنـده فرمــان
بـاور نکـــند حکیـــــــم  دانشــــــــگاهــي
فــرمـــان ببـــرد از او ... کــه بـاد و بـاران
نان  می بـــرد و دوباره  نان  خـــواهد داد
از حـــق  مگـــذر بـرای یـک لقــــمه ی نان
تحــــريم  یقین اســـاس پیـــروزي  ماست
سختی نکشیده...  کی شـــود کـار آسان؟
کـی  فهــــــم  کنــي  ســـــــرودِ  آ زادي  را
 تا پا ننهـی ...  بـه ســرســــراي زنـدان؟!!
ذرّات جهـــٓان و مــــرغ و ماهـــي.در ذكــــر 
ازچیست خمُش نشسته ای اي  انســــان؟
آیا به رَصَــــد  توان کـــه طارق بشــــناخت؟
 هــرگز نتـــوان ...، مگـر که با دیده ی جان
 18 خرداد 1392 طارق خراسانی