جشن یک شاعر

چقدر نغمه غمگين بسازم از این ساز
تو می رسي به نوازش تو می رسي به نياز؟
دوباره می برمت تا به جشن يک شاعر
به ميهماني يک شعر تازه تا پرواز
همين که خلوت نابي به دست می آرم
مرور می شود این عاشقانه از آغاز
فرشتگان خدا هم به گريه می افتند
تو را که می طلبم در قنوت خيس نماز
تو را تمامی دنيا به چشم خواهد ديد
همين که پرده بياندازم از سر این راز
تمام عمر به قدر عبور لحظه گذشت
تو نيستي و مکدر شدم از این ایجاز
تمام وحشت این راه نوش بر جان باد
اگر به سوي تو می آيد این فرود و فراز
هجوم چشم ترت وحشيانه رامم کرد
بتاز در در دل این دشت عاشقانه بتاز
وبا صداي غم آلود و خسته يک مرد
براي من غزلي با رديف زن بنواز